De laatste bekerwedstrijd speelden we op het nieuwe kunstgras van Ilpendam. De mannen waren zeer te spreken over de kwaliteit van de mat. Er waren er die het veld zo comfortabel vonden liggen, dat ze het lliefst de hele wedstrijd horizontaal hadden doorgebracht, nietwaar Dirk? Er stond voor beide ploegen niet veel op het spel, maar toch werd de wedstrijd door beide teams serieus genomen. De jongens van de E1 hadden besloten dat het aantal tegendoelpunten in de competitie wel wat aan de hoge kant lag en wilden daarom de nadruk wat meer op het tegenhouden leggen. Dit betekende dat we niet meer massaal en ver naar voren moesten oprukken als dat niet nodig was. Dat zo'n verandering voor de meesten niet een kwestie is van de knop omzetten, is begrijpelijk. De tegenstander had het team versterkt met de aanvoerder van de D2 en de beste speler van de F1. Vooral het eerste hield onze mannen voorafgaand aan de wedstrijd bezig. Nergens voor nodig, want in plaats van met knikkende knieën het veld op te gaan, moet je de uitdaging aangaan en laten zien dat je je hier niets van aantrekt. Een lange inleiding maar de wedstrijd was in de eerste helft gelijk opgaand. Met Déjan op doel voor de nog steeds geblesseerde Sam, was onze opbouw van achteruit weer goed verzorgd. Regelmatig kwamen we er combinerend door, maar de afronding liet nog even te wensen over. Soms werd de laatste pass die een medespeler vrij voor het doel kon zetten net te laat of net te onnauwkeurig gegeven. Ilpendam had met die D-speler de kracht om verdedigend te spelen en middels die jongen er snel en gevaarlijk uit te komen. Ook de F-speler bleek een gevaarlijke linksbuiten waar Robin z'n handen aan vol had, maar dat spelertje had als het er op aan kwam net kracht te kort om succesvol door te breken, want Robin kom je natuurlijk wel drie keer tegen als je hem probeert te passeren. Dat we op 1-0 kwamen was terecht. Rafaël had zoals altijd het oog voor de vrijstaande medespeler, in dit geval Dirk, en met een mooie pass vond hij hem. Dirk draaide om een tegenstander en scoorde met een strakke schuiver. Ondertussen zat Ilpendam ook niet stil, maar Déyan stond goed te keepen en hield met een paar reflexen de bal uit het doel. Wel werd duidelijk dat we toch te ver naar voren opschoven om snel genoeg terug te zijn als de aanvoerder doorkwam. Dat leidde tot de gelijkmaker die hij hard en voor Déyan onhoudbaar inschoot. Na de rust konden we zien wat de versterkingen waard waren. Toen die twee spelers de eerste tien minuten langs de kant stonden liepen we gemakkelijk uit naar 4-1. Ik geloof dat Bob en César daar voor verantwoordelijk voor waren, maar de volgorde en wie precies scoorde ben ik kwijt.  Wat wel opviel was dat de jongens voorin elkaar zagen vrijstaan en de bal ook gunden. Nadat Ilpendam weer gewisseld had, werd het weer een wedstrijd, maar de mannen achterin, Bradley, Dirk en Jop, lieten zich niet wegzetten. Met geluk kwamn ze tot 5-2 nadat een door Déyan gestopte bal tegen het hoofd van Bradley kwam en ons doel in stuiterde. Toen kort daarna de 5-3 viel, dacht Ilpendam door te drukken. Maar omdat Bob uit een pass van Robin simpel de laatste goal van de wedstrijd maakte, was ook dat meteen de beslissing. Conclusie, een leuke wedstrijd van onze kant en een bewijs dat het leuker is om tegen een gelijkwaardige tegenstander te spelen dan tegen een team waar je makkelijk van wint. De trainer